kwiatuch - MetAfOrA

kwiatuch

Samotność jak liść na wietrze sie unosi,
niewiara jak grzyb po deszczu wyrasta,
niesmiałość jak wiatr, który za mocny szkodzi,
zazdrość jak ogień, który płonie,
miłość, jak ksiądz na ambonie...ma wielu wiernych odbiorców.

maheusz

Powiem tak: mi to nie wyglada na wiersz. To tylko zbior roznych 'madrych ludowych powiedzen'. Nie wydaje mi sie, zeby byla tu jakas nic laczaca... puenta ma niewiele wspolnego z wersami poprzednimi, wszystko robione na jedno kopyto - 'uczucie' 'jak' 'porownanie'; 'uczucie' 'jak' 'porownanie'. Kunszt tu moze gdzies jakis? Rozumiem, ze slawisz w tym utworze milosc... Ale nie podoba mi sie. W ogole.

Demoniq

Nie tym razem Kwiatuch. Nie wciśniesz nam kitu ;)

Płaskie to i mimo usilnych starań nie wywiera większego wrażenia (te porównania ;P raz, że monostrukturalne, dwa to błahe i wyświechtane, nienowatorskie, nieodkrywcze), próba przekazu czegoś istotnego spaliła na panewce, czytając te niby 'prawdy obajwione' nabiera się dziwnego poczucia niesmaq, znudzenia, bezwartościowości. Brakuje spoiwa. Jestem na nie.