Corso - Nasze wahanie i obojętność...(dla Kogoś kto...)

CORSO

PODEJRZANE W AUTOBUSIE

Ciśnienie ciągle rosło, za oknem zaczął padać śnieg, a
temperatura znowu spadła i miało tak być przez kilka kolejnych dni. Pod niebem zasnutym szarą warstwą chmur jechałem Wysockiego przez rozbudzone miasto ociężałym starością autobusem, którego czerwony koloru już dawno stracił swą głębię.
W tamtej chwil nie działałem, po prostu istniałem. akceprując martwą naturę we mnie i bezruch otoczenia, które tylko pozornie zachowywało oznaki życia. Przez brudne szyby obrazy mijanego życia wydawały się jeszcze bardziej przygnębiające. Moje oczy minął czarny samochyd z przyciemnionymi szybami, błyszczący swym luksusem i obojętny swą wyniosłością. Głosy w mej glowie zaczeły natrętnie mówić, nie mogłem ich powstrzymać. Już wiedziałem, że minęło mnie zło i chciałem krzyczeć, zrobić coś, sby powstrzymać ten pochód i pomóc innym. Choć nie powinienem tego tak odczuć, przecież do końca nie wierzę. Ale zło istniej niezależnie od wiary, jest dookoła i w nas samych, więc wiara właściwie niczego nie zmienia, nie usprawiedlia ani uczynków, ani też obojętności. Dotarło również do mnie to, że widze takie samochody dość często, przejeżdzają niedaleko i ciągle są obecne, niedaleko granicy mojego spojrzenia. Wzbudzają zachwyt i przyciągają do siebie wielu z napotkanych ludzi, tylko czasem budzą strach.
Są uosobieiem świata, za jakim wielu tęskni, dają poczucie sukcesu i miraż dobrego życia, są ucieczką od zwykłego życia i przyziemnych kłopotów. Ich ciemne szyby to miraż, złudzenie tego, czego doświadczymy wyniesieni ponad szarych ludzi mijanych na ulicach, nie możemy tylko dostrzec, że to złota klatka, w której zostanie uwięziona na zawsze nasza dusza. Powoli zapominamy, poddając się złudzeniu, natrętnie wciskającego sie do serca i duszy. Już nie pamiętamy, a przeccież to wydażyło się za życia naszych bliskich, jak podobnymi samochodami, wielu z naszych rodaków jechało na przesłuchania, jak w wielu domach ludzie o otwartych umysłach walczący o wolność nas wszystkich żarliwe modlili sie, kiedy zło w czarnych limuzynach przychodziło po nich. Wtedy wszystko było bardziej rzeczywiste, świat był był podzielony na kolor czarny i biały, a ludzie byli silni swą wiarą, w której szukali oparcia, znajdowali pocieszenie i siłę. Teraz tylko niewielu z nas zdaje sobię sprawę z zagrożenia, a musimy być silniejsi niż kiedykolwiek, jest tyle niegodziwości i okrucieństwa dookoła nas, że zaczynamy na nie obojętnieć i świat z wolna staje się szary, dobro już nie lśni bielą, ale zło dalej jest w swym mroku nieskazitelnie czarne, wciąż podsycane naszym wahaniem i obojętnością.[/url]