topka - " Praestare Ceteris Animalibus"

topka

Doskonałość w każdym calu
Idiotyzm w każdym z nas
Prywatność w środku mnie
Wnętrze rozprute
Pełne szwów.
Stworzenie doskonałe
A jednak nie...
Droga krzyżowa genu z indywidualizmem
Źrenice wpatrzone w tłum
Szeroka panorama słów
To jest to.
Każda inna cecha
Każda inna wada
Każda inna psychika
Serce rozerwane na strzępy
Uczucia pomieszane z rozumem
Dusza, która niesie pustkę
To właśnie ja.
A wokół inni
Każda barwa mająca swój odcień
Prócz bieli i czerni
W kratkę wplecione
Czerwień i czerń
W modlitwę zamienione
Szok traumatyczny w mej głowie
Huczy -
A dookoła cisza
Wyróżniająca się wśród tłumu
Która,
Nie posiada już swej gamy barw.

maheusz

Z jednej strony samotnosc, odmiennosc, swiadomosc tego, ze nie zawsze jest dobre to, co jest czeste (a moze nawet pospolite!). I ból jakis. Traumatyczna strata. Nie wiem, czy to zapis tragedii, czy po prostu wiedza o wlasnej innosci.

Podoba mi sie to ciagle zauwazanie paradoksow - serce i rozum, gen i indywidualizm (zaprogramowania i wybierania wlasnej drogi...), ale raza powtorzenia ('kazdy', 'doskonalosc', itp.). Nie wiem czy sa zamyslem autorki, ale jestem na nie uczulony, wiec moze przesadzam Razz

. Ogolnie podoba mi sie :). Taki manifest istoty tworczej ;).

Demoniq

Średnio mi leży to podkreślenie swej odrębności akurat w aspekcie tego tekstu. Wyeksponowanie tego nie przemawia do mnie w tym wykonaniu. Generalnie moje uczucia co do ogółu treści są raczej mieszane, aczkolwiek bardzo spodobało mi się końcowe zaakcentowanie charkateru ciszy. Plus także za podjęty temat.