PlayR - Horyzont Marzeń

PlayR

Dedykowane mojej wspaniałej przyjaciółce.

Myślę o ludziach co stoją na wyżynach
lub w górach wspólnie zdobywają szczyty
zazdroszczę im ich szczęścia
lecz raduję się razem z nimi
stojąc nad brzegiem morza
niemalże w depresji
patrzę w dół na bose stopy
oblewane przez zimne fale
lecz sercem ponad troskami
ogrzewany przez letnie słońce

Podnoszę głowę i obracam w stronę lądu
próbuję dostrzec dalekie krainy
lecz widzę tylko równą linię widnokręgu
resztę przykrywa mgła
liczę na to że kiedyś tam wyruszę
i nie znajdę jedynie piaszczystej pustyni
spalonej tym samym słońcem
które teraz ogrzewa moje serce
dając ciepło i energię
do dalszego oczekiwania

Gdy zakończę swoją pokutę
i ujrzę Ciebie pośród fal
przypłyniesz do mnie
na grzbiecie delfina
i wyruszymy razem
poszukać wyżyn
zdobyć szczyty
za horyzontem moich marzeń

maheusz

Hmmm... szczerze? Czegos w tym brak. Nie bede sie bawil w analizowanie, ale po prostu jakies to takie... nie takie. Za malo moze w tym zycia? Taki statyczny obrazek? Hmm... nie jestem pewny. Ale na pewno to nie to.

A moze po prostu nie lubie bezruchu pejzazy ;).

PlayR

Najwyraźniej nie lubisz... bo ten obraz ma być statyczny. Reprezentuje chwilę która przeciąga się w nieskończoność. Jedynie nadzieja nadaje przy końcu jakiś ruch ku przyszłości.

maheusz

Nadziei na zmiane? Zaluj, ze dzis nie doszedles do nas z Robertosem - wlasnie byla dyskusja dotyczaca znaczenia ruchu i zmiany w wierszu Razz

(tzn. tego tez Razz

). Ale czy jest taka statyka potrzebna - hmm... wlasnie tu sie chyba roznimy ;). Ale nic - jestem ciekaw co inni powiedza :).

Akuma

A ja jestem pod wrażeniem. Całość jest dość przejrzysta - czekanie na zmianę, na kogoś z kim będzie można szukać , zmieniać, burzyć i pewnie budować :). Podmiot nie czyni też zadnego ruchu - wydaje sie jakby cały czas stał w tym samym miejscu na piasku.

fobiak

za duzo masz tu tej rzezby terenu

Myślę o ludziach co stoją na wyżynach
lub w górach wspólnie zdobywają szczyty

mysle o ludziach ktorzy stoja wyzej.... w zupelnosci by wystarczylo

zazdroszczę im ich szczęścia... jakie to szczescie, czym sie charakteryzuje? jestes pewien, ze oni sa szczesliwi i nie zazdroszcza tobie tego szczescia?
lecz raduję się razem z nimi.... radość jest synonimem szczęścia, wiec niczego tu intereujacego nie wniosles, jestes w takim samym stanie jak i oni

stojąc nad brzegiem morza
niemalże w depresji... przeciez to prawie to samo lub maleka roznica, moiesz przeciez stanac za brzegiem morza

ogrzewany przez letnie słońce

resztę przykrywa mgła

i nie znajdę jedynie piaszczystej pustyni
spalonej tym samym słońcem

slonce, mgla, slonce, nie pasuje mi ta mieszanka, do czego tobie ta pustynia, co tam chcesz znalezc?

to by bylo na tyle, w wierszu jest za duza mieszanka, klimat jest jednak dobry, to jest tylko moj komentarz, zaden atak na twoj utwor

owieczkaa

Jakies takie...Mickiewiczowe. Na ajudahu skale. I chyba za długie. Świetny to swoją droga powód: wiersz jest słaby, bo...za długi. Niech będzie :)