Maheusz - *** (Twierdzą, że pierwsze...)

maheusz

Twierdzą, że pierwsze zawsze
moje stropy i ściany zadrżą
pod nieubłaganą Czasu presją...
Starego, maniakalnego mordercy.
Potem, nadkruszon stać będę niepewnie,
aż mnie do końca świata wichry
zburzą i zbryzgają sercem moim bruki.

Tak się nie stało!
Upadłem inaczej,
bo najwpierw pokoje we mnie były ciemne,
nieznane.
Zapalił się płomień.
I w duszy mi grało kamiennymi snami,
gdy czułem pożogę.
Potem łzy były moje,
długie strugi żalu -
za tym, co już było i
za przyszłą męką.
Wiedząc, że tchu nie stało
i już moja klęska
przypieczętowana.

Lecz były lata. Drążące mocarnie.
Ich miękkie dłonie gładziły mnie,
krusząc.
Na koniec
w dym upadłem,
w mgłę latarniooką.
I nic już nie czując z tym jękiem,
zgrzytem,
zapadłem się w sobie...

Tak umierają właśnie
świdnickie
kamienice.